مدیریت کارگزاری یا عاملیت شیوهای از مدیریت است که در آن منافع فردی بر منافع جمعی و سازمانی ارجحیت دارد و مدیران بیشتر در پی منافع شخصی خویش هستند. در حالی که خادمیت شیوهای مدیریتی است که در آن مدیران خود را خادم جمع میدانند و خویش را وقف اهداف جمعی و سازمانی نموده و منافع جمع را بر منافع فردی اولی میدانند و معتقدند در صورت تأمین شدن منافع جمع و سازمان، منافع فردی نیز خودبهخود محقق خواهند شد. به نظر میرسد در یک جامعه اسلامی مدیران باید خادم مردم باشند. اما در عمل مشاهده میشود که بسیاری از مدیران از حالت خادم به مخدوم سازمانها و جامعه تبدیل شدهاند. لذا بررسی عوامل مؤثر بر گرایش مدیران به یکی از این دو شیوه حائز اهمیت میباشد. عوامل روانشناختی، ساختاری، فرهنگی و از همه مهمتر رابطهی بین اصیل (مردم) و وکیل (مدیر) که در تعیین شیوه مدیریتی مطلوب تأثیرگذار هستند که مورد بحث قرار گرفتهاند بعلاوه دو شیوه مدیریتی مذکور با تئوریهای کلاسیک و نئوکلاسیک و دیدگاه اسلامی نیز تطبیق داده شدهاند. بررسیهای انجام گرفته حاکی از آن است که شیوه عاملیت به نوعی همان تئوری کلاسیک مدیریت میباشد و شیوه خادمیت نیز تا حدود زیادی با دیدگاه نئوکلاسیکها مطابقت دارد. در ضمن دیدگاه اسلامی هم (به جز در چندین ویژگی خاص) دیدگاه خادمیت را مورد تأکید قرار میدهد