; تا پیش از تحولات اساسی بین‌المللی در اواخر سده گذشته، توجه به «قدرت»، «منافع»، «ساختار» و «نهاد» برای مطالعه سیاست خارجی کشورها رواج بسیاری داشت. اما ناکامی نظریه‌های سیاست خارجی در پیش‌بینی و تحلیل آن تحولات، توجه به عوامل «فرهنگی» و «اجتماعی» را در دستور کار نظریه‌پردازان سیاست خارجی و روابط بین‌الملل قرار داد. پیدایش و رشد نگرش تکوین‌گرایی اجتماعی در واقع مدیون این وضعیت است;
)