در عبارتی از مقالة خود با عنوان «درباره ذات حقیقت». هایدگر حقیقت را چنین توصیف می‌کند: «ذات حقیقت آزادی است». این عبارت تا حدود زیادی غیرمنتظره و به لحاظ عصبی تحریک‌کننده است. هایدگر نمی‌خواهد این عبارت ساده و پیش‌پا افتاده را بیان کند که «آزادی حقیقت است». به این معنا که آزادی واقعیتی غیرقابل انکار است و باید وجود آن به منزلة یک حقیقت یا واقعیت به رسمیت شناخت، بلکه وی از رابطة ذات حقیقت با آزادی سخن می‌گوید و صراحتاً اعلام می‌دارد که حقیقت در ذات خویش همان آزادی است. اما این سخن به چه معناست؟
)