این تحقیق به بررسی جایگاه ایران و عراق در نظام امنیت منطقهای خلیج فارس در پرتو تحولات جدید سیاست در منطقه میپردازد. از نظر نویسنده با خروج عراق از یک بازیگر تهدیدگر و تغییر ماهیت امنیتی و همچنین با ورود و افزایش نقش عنصر شیعه در تحولات قدرت و سیاست منطقه و به دنبال آن نزدیکی ایران و عراق، شکلگیری یک نظام امنیتی جدید مبتنی بر ویژگیها و واقعیات سیاسی-امنیتی، فرهنگی و اقتصادی منطقه ضروری است. نویسنده ضمن ارائه بعضی ویژگیهای ترتیبات جدید امنیتی به این نتیجه میرسد که بدون همکاری جمعی و متقابل میان تمامی کشورهای منطقه، هیچ نظام امنیت منطقهای موفق نخواهد بود. دسترسی به تفکر همکاری جمعی نیازمند خروج از برداشت تهدید متقابل و برقراری اتصالات اقتصادی و استراتژیک میان ملتها و دولتهای منطقه خلیج فارس است