این مقاله با استناد به تصویب پیشنویس قطعنامه‌ای با عنوان «افزایش مشارکت زنان در توسعه یک محیط توانمندساز برای دستیابی به برابری جنسیتی و پیشرفت زنان با تأکید بر حوزه‌های آموزش، بهداشت و اشغال» توسط کمیسیون مقام زن در ماه مارس 2006 ضمن بررسی نکات محوری این قطعنامه و همچنین وضعیت کلی موضوع «زن در سازمان ملل متحد»، موقعیت کنونی کنوانسیون منع تمامی اشکال تبعیض علیه زنان را مورد ارزیابی قرار داده، جهت نحوه مواجهه با آن از سوی دولت جمهوری اسلامی ایران، پیشنهاداتی را مطرح می‌نماید
)