ماههای قمری از آنرو اهمیت دارند که مناسبهای شرعی، به ویژه برای مسلمانان، بدان وابسته است. شروع ماههای قمری به اتّکای روایات چه برای اهل سنت و چه برای شیعیان، منوط به رؤیت هلال است. در هر ماه در منطقهای از زمین هلال قابل رؤیت و در منطقهای دیگر غیرقابل رؤیت است. بین این دو منطقه نواری وجود دارد که با توجه به شرایط متغیر ماه و زمین و خورشید، در هر ماه، دربارهی قابلیت رؤیت هلال اول ماه نمیتوان با پیشبینی قاطعانه نظر داد. نظر به گستردگی سرزمین ایران، آن نوار معمولاً سالی دو بار بر کشور ما میگذرد. برای تقویمنگاری یعنی پیشبینی امکان رؤیت هلال اول ماه به ویژه برای آن دو ماه بحرانی، باید ملاک رؤیت و اعتبار سرزمینی آن مشخص باشد واین امر وابسته است به فتوای شرعی دربارهی چگونگی محقق شدن اول ماه و اعتبار آن برای مناطقی غیر از مکان ناظر. مثلاً معتبر بودن استفاده از ابزارهای پیشرفتهی رصدی بر دقت تعیین مرز میان منطقه رؤیتپذیر و منطقه غیرقابل رؤیت میافزاید بنابراین چنان فتوایی بر تقویمنگاری قمری و تعیین تکلیف مردم در مناسبهای شرعی اثر میگذارد