رهیافت رئالیسم یکی از قدیمی‌ترین نگرش‌های پدید آمده در عرصه تحلیل و تبیین مسائل بین‌المللی است. در تبیین یک جانبه‌گرایی آمریکا در حمله به عراق از رئالیسم تهاجمی استفاده می‌کنیم. این رهیافت بر بیشینه‌سازی قدرت به منزله هدف تا کسب جایگاه هژمونیک در نظام بین‌الملل به عنوان رفتار اصلی قدرت‌های بزرگ تأکید می‌شود. این دسته از واقع‌گرایی مانند دیگر واقع‌گرایانی به مسئله امنیت به عنوان محور و پایه اصلی مباحثاتشان می‌پردازد، که در این حوزه به مسائلی چون «امنیت بین‌المللی» «بقا» «موضوعات امنیتی مبتنی بر محور نظامی» «خوداتکایی در تحصیل امنیتی» «دولت محوری در مرجع امنیت» و «آنارشی» می‌پردازد. از این رو واقع‌گرایان، نظام بین‌المللی را میدان مبارزه می‌دانند که در آن کشورها به صورت بی‌رحمانه‌ای به دنبال فرصت می‌باشند تا از یکدیگر سود برده و امتیاز بگیرند و در این میان بی‌اعتمادی، اصل حاکم است. ; براین اساس، مبارزه برای قدرت، اولین گام برای پای نهادن در این عرصه می‌باشد و هر کدام از کشورها در صددند که قوی‌ترین بازیگر نظام بین‌الملل باشند و در مترصد فرصت‌هایی هستند تا قدرت خود را در برابر دیگر رقبا افزایش دهند. از این رو رئالیسم تهاجمی نیز با شناسایی دولت‌ها به عنوان بازیگران اصلی روابط بین‌الملل بر این باور تأکید می‌ورزند که قدرت‌های بزرگ با شکل‌دهی سیاست بین‌الملل دارای بروندادهای با بیشترین تأثیرگذاری بر سیستم بین‌المللی می‌باشند
)