ایران و ترکیه، از دیدگاه هنری بار کلی، از نظر جغرافیایی در کنار یکدیگر، اما از نظر ایدئولوژی و منافع دولتمردان از هم بسیار دورند؛ دو کشور همچنین پیشینه‌ای طولانی از همکاری و مناقشه را دارند. از نظر موقعیت سرزمینی؛ این دو کشور دروازه‌های اروپا و آسیا هستند و در نتیجه اهمیتی فراتر از یک آرایش ساده ژئوپلتیک می‌یابند. روابط ایران و ترکیه در دوران پهلوی اول و دوم، علی‌رغم تظاهر به دوستی و عضویت در سازمان‌هایی مثل سنتو (سازمان پیمان مرکزی) و آر.سی.دی (سازمان همکاری منطقه‌ای برای توسعه) عمدتاً در سطح پایین قرار داشت
)