از زمان قطع مذاکرات میان اسرائیل و فلسطینی‌ها و آغاز انتفاضه دوم، دو رویکرد در سطح وسیعی مورد پذیرش واقع شده‌اند. نخستین رویکرد آن است که سعی شود راه حل جامعی برای پایان بخشیدن به منازعات پیشنهاد شود، این راه حل قبلاً آزموده شده و کاربرد مجدد آن مسلماً منتهی به شکست است. رویکرد دوم برآن است که یک راه حل موقت، تنها راه خروج از بحران جاری می‌باشد و اگر به درستی به اجرا درآید احتمالاً منجر به توفیق شود. به نظر می‌رسد که افزایش میزان تلفات هردو طرف مؤید این امر باشد که مدیریت منازعه و نه حل آن باید در دستور کار قرار گیرد و این که زمان آن فرا رسیده است تا گام‌های تدریجی برای بازسازی اعتماد از دست رفته برداشته شود
)