اصطلاح «اصالت» از طریق آثار اگزیستانسیالیست، به‌ویژه آثار هایدگر و سارتر مشهور شد. هایدگر به بحث «اصالت» (و به تعبیر آلمانی، آیگنتلیخکیت) بسیار پرداخت و آن را برجسته ساخت. او در کتاب معروف خود «هستی و زمان» «دازاین» را بر دو نوعِ اصیل (با اصالت) و غیر اصیل (بی‌اصالت) تقسیم کرد و در سرتاسر کتاب به بحث از آن پرداخت. واژه «آیگن» به معنای «خود» و «آیگنتلیخ» به معنای «آنچه از آنِ خود فرد است» و «آیگنتلیخکیت» مصدر و به معنای «تعلق به خود فرد یا از آنِ خود فرد بودن» است. سارتر نیز این بحث را از هایدگر اقتباس کرده است
)