تز این مقاله آن است که ثبات سیاسی دولت فیدل کاسترو پس از سال 1989 در مواجهه با مشکلات ظاهراً قابل حل ملی را میبایست میراث بهجا مانده از مشروعیت نهادهای انقلابی و اهرمهای دولت کاسترو در خلال سالهای 89-1959 و حضور نخبگان و رهبری قاطع در رأس قدرت به حساب آورد. انعطافپذیری سیاسی دولت کوبا نمیتواند در اینباره چندان مؤثر بوده باشد