«یوتوپیا» جایگاه مهمی در فلسفه سیاسی دارد که از مدینة فاضلة افلاطون آغاز می‌شود و با «شهر خدا»ی آگوستین، «آرمان شهر» توماس مور و «مدینة آفتاب» کامپانلد تداوم می‌یابد. در مشرق زمین، فارابی و خواجه نصیر از مهم‌ترین فیلسوفانی هستند که مدینة فاضله را مورد بحث قرار داده‌اند. ضرورت پرداختن به اندیشه‌های خواجه نصیر و از جمله این بحث از چند امر ناشی می‌شود: اول این که ما هرقدر هم در حوزه‌های اندیشه و عمل سیاسی از تجربه‌های غرب استفاده کنیم، در نهایت باید با تکیه بر فرهنگ و اعتقادات خود و مبانیِ رسوم و فرهنگ ایران به نظریه‌پردازی به تبع آن عمل در حوزه سیاست و اجتماع بپردازیم و در راستا شناخت اندیشه‌های سیاسی قدما ضروری می‌نماید.
)