یکی از ویژگیهای برجسته انقلاب اسلامی و رهبری آن، استقلال از رهنمودهای نظری روشنفکران، اعم از مارکسیست، ناسیونالیست و نواندیشان دینی است. این استقلال به دنبال خود رشتهای از کنشهای سیاسی میان امام و پارهای روشنفکران ایرانی را پدید آورد که از بسیاری جهات شایسته بررسی است. اما در این زمان، بررسی روابط انقلاب اسلامی و روشنفکران از این رو اهمیت ویژهای مییابد که اهداف و تفکر امام جهت کسب هژمونی بر جامعه به هرحال نیازمند بازاندیشیهای وفادارانه صاحبان فضایل دوربرد و انتزاعی است؛ کسانی که عموماً به روشنفکران اشتهار دارند